"demokrasi senin saçlarından güzel olamaz."
cümlesini duyan insanın mutluluğu, kaburgalarının duygularını hapsedemeyişi ya da kirpiklerine, dudaklarına veya ellerine ne yapacaklarına dair söz geçiremeyişi değil de cümlenin çıktığı dudakların güzelliği, duygunun bu denli zarif aktarılışı ve kelimelerin ilk kez duygulara bu kadar yakıştırılmasıdır beni duygulandıran. gerçeğe olan açlığın giderek arttığı bir tiyatro sahnesiyken bu koca dünya, tezer gibi ben belirli bir ülkesi olmayan insanlardanım derken samimiyetin en özlüsünü keşfedebilmektir, anlamlandıramadığınız her şey. güzeldir.
hayal edilen her şey gerçektir efendim. her şey.
maviyle zerre kadar alakası olmayan ve kalın montlarının içinde her daim küçük not defteri taşıyan adamlara ipucu. kapıya çiçek koymakla olmayacak işler var. nefes alıp vermekle geçmeyecek zamanlar var. git git hiç bitmeyecek yollar var. anlamsız ışıklar, değersiz eşyalar, zihin yoran kampanyalar, küçük alışveriş arabaları var. uzayıp giden listeler var. sonu asla olmayan sorular var. her şey var. her şey! üşüyen ellerim var. sorulara cevaplarım var. benzin istasyonları var. ya da terminaller. çift kişilik biletler var. mumlar var. ikinci kitabın yüzde elli daha ucuza satıldığı samimi dükkanlar var. ben varım. ama haberi yok.
kedilere güvenemiyorum psikolog. bende alerji var galiba onlara karşı. size sen diye hitap edebilir miyim? ya da sana siz mi demeliyim her daim? sorun bu olmamalı. ki kaldı da bu değil zaten. kedilerle ilgili ilk hikayemi asla bilemezsin. anlatmam da. anlatamam. utanıyorum kendimden. ön yargılarımdan, tuttuğum kinden. kedilere güvenmiyorum efendim. bir keresinde karşı komşumuz tatile gittiğinde üç aylık bir süre boyunca her gün bakmıştım ik üç kediye. araba çarpmıştı hatta birisine, veterinere bile götürmüştüm. sahipleri dönünce bir kere bile gelmemişlerdi bahçeme. oynamamışlardı babanemin maydanozları ile benim erik ağacım arasında. kedilere güvenemem efendim. kedi ruhlu insanlara güvenemem. ben çok korkuyorum. korkuyorum.
verilen sözler tutulmalı lakin. tutulması için illa verilmesi de şart değil. ağızdan çıksa yeter. söz sana doktor, iyi olacağım. gideceğim, o kalbi bulacağım ve sen benimsin diyeceğim. tutacağım elini. koyacağım sol göğsümün üzerine. ve ben de senin..
iyi olacağım.
kedilere güvenemiyorum psikolog. bende alerji var galiba onlara karşı. size sen diye hitap edebilir miyim? ya da sana siz mi demeliyim her daim? sorun bu olmamalı. ki kaldı da bu değil zaten. kedilerle ilgili ilk hikayemi asla bilemezsin. anlatmam da. anlatamam. utanıyorum kendimden. ön yargılarımdan, tuttuğum kinden. kedilere güvenmiyorum efendim. bir keresinde karşı komşumuz tatile gittiğinde üç aylık bir süre boyunca her gün bakmıştım ik üç kediye. araba çarpmıştı hatta birisine, veterinere bile götürmüştüm. sahipleri dönünce bir kere bile gelmemişlerdi bahçeme. oynamamışlardı babanemin maydanozları ile benim erik ağacım arasında. kedilere güvenemem efendim. kedi ruhlu insanlara güvenemem. ben çok korkuyorum. korkuyorum.
verilen sözler tutulmalı lakin. tutulması için illa verilmesi de şart değil. ağızdan çıksa yeter. söz sana doktor, iyi olacağım. gideceğim, o kalbi bulacağım ve sen benimsin diyeceğim. tutacağım elini. koyacağım sol göğsümün üzerine. ve ben de senin..
iyi olacağım.
